Çocukken , herşeyi en iyi ben bilirim zamanlarımdan birinde , elleri öpülesi canım annem , kırılan kalem kutumun yerine bana kot kumaşından kalemlik dikmişti
Üzerine kalp ve çiçek şekilli etamin işlemesi yapmıştı
Şimdiki aklımla el emeği yüksek, maddi değeri olmayan, anne eli değmiş muhteşem bir şaheser,
ama o zamanki ben bilirim aklımla "herkes benimle alay edecek, kot pantolununu ( o zamanlar blujean) kesip annesi kalemliğe benzeyen bişey dikmiş diyecekler" diye utana sıkıla okula götürüp , çantamdan çıkarmadığım, çıkarsam bile sıranın altına sakladığım "kot kalemliğim" ...
İnsan nasılda anlıyor birşeylerin değerini, birşeylerin aslında ne kadar değerli olduğunu , ve o değerin aslında hiçbir değerle ölçülemediğini, ama...
Çok sonraları anlıyor nedense...
Yazayım, paylaşayım istedim.
İçimde bir yerlerde saklı kalmış demekki ...
resim alıntıdır
Malesef hepimiz o devrelerden geçtik..Biz büyüdük,el emeğinin kıymetini anladık,annelerimiz hala hayattaysa bugünleri gördükleri için seviniyorlardır..Şimdi sıra çocuklarımızda.Onlarda ben bilirim edasında,el emeğinin kıymetini bilmedikleri dönemlerinde..İnşallah onlarda gün gelicek el emeğinin değerini anlıyacak.Paylaşım için çok teşekkürler:)
YanıtlaSilÇok doğru :) umarım çocuklarımız da kıymet bilir. Canım annemin ve tüm annelerin ellerinden öperim.
SilÖykün tuhaf bir sızı hissettirdi bana. Sen de haklıymışsın annen de. Belki o kalem kutusunu sıranın üzerine koyabilseydin belki diğer çocuklar kıskanacaklardı bile. Kim bilir?
YanıtlaSilÇocuk aklı işte , aklımdan ve kalbimden neler geçtiyse ...
Sil:) gülümsedim, hepimiz aynıydık, ama annemizin fedakarlıkları... Ne denir ki, diyecek bişi yok sen yazmışsın zaten.. sevgilerimle canım :)
YanıtlaSilgülümsettiğim için mutlu oldum :) annelerimizin yaptıklarını unutmak ne mümkün :)
Sil