Çocuk Olmak

Minibüse bindim, nasıl da yağmur yağıyor.

İnsanlar koştura koştura bir yerlere yetişmeye çalışıyor. 

Ben de şirketten 1 saatliğine aldığım iznin, son dakikaları olmasından dolayı, gittikçe artan stresle baş etme çabalarındayım.

Yağmur da yağmur değil, ahmak ıslatan, suratına suratına çarpıyor insanların.

Bir yandan minibüste olduğum için şükrediyorum.

Tam o sırada tiz bir ses arkamızdan bize yetişiyor "minibüs amca, minibüs amca" :)) 

Kapı açılıp cici kız babaannesiyle birlikte minibüse biniyor,bir yandan söyleniyor "oh yetiştik minibüs amcaya" :) gülümsetiyor herkesi. 

Binmeden önce kapattığı kendi gibi cicili bicili şemsiyeyi babaannesine verirken, ani bir frenle ayaktaki bizler önce hızla öne, ardından geriye sendeliyoruz.

Bizim cici kız basıyor kahkahayı :) ama ne gülmek , sanırsınız lunaparkta eğleniyor.

Sendelemenin etkisiyle bana çarpmasından rahatsız olan babaanne sıkılarak özürler diliyor.

Ne gerek var, çocuk o , bize göre ani bir frende tehlike , ama onun için eğlence.

Mühim değil diyorum, benim kızım da aynı yaşlarda, rahat olun , o gülsün, çocukluğunu yaşasın.

Her frende cici kız biraz daha eğlenip, biraz daha kahkaha atıyor.

Tıklım tıklım minibüste yer veren olmadığı için(!) cam kenarındaki tutacaklardan birlikte tutup eğlenceye devam ediyoruz.

Benden önce iniyorlar, gülücükler de, eğlence de bitiyor.

Kendi çocukluğum geliyor aklıma , yağmurda sokağa çıkmak için annemizin gözünün içine masum kedi gibi bakışımız ve izni koparınca fişek gibi fırlayışımız ...

En çok, apartmanımızın karşısındaki otlarla kaplı arsada, dakikalarca, ayakkabılarımız çamur olana kadar dolaşıp, yeni asfalt yolda zıplayarak ayak izi yapmak hoşuma giderdi.

Hey gidi.

Ne güzel şey çocuk olmak.

Foto alıntıdır