Ana içeriğe atla

Nasıl Hatırlanmak İstersiniz?




"Sen de dedem gibi ölecek misin, anneanne?" sözleri hasta odasında 
yoğun sessizlik yaşanmasına neden olmuştu. Geçirdiği ameliyatlardan sonra pek toparlayamamış yaşlı bayan hastamızı ilkokula yeni başlamış torunu ve kızı ziyarete gelmişti. Küçük çocukları hasta ziyaretine kabul etmememiz 
başlangıçta sorun yaratmış, kısa süreli ziyaret için izin koparmışlardı.
Hasta odasında ana kız konuşup dertleşirken torun araya girip sormuştu o
can sıkıcı soruyu. Kafamı eğip elimdeki dosya ile ilgileniyormuş gibi 
yaptım. Hastamız torununu yatağın kenarına oturttu. Ellerini tutarak


 "Şimdi değil, iyileşip eve döneceğim, merak etme. Hemen ölmeyeceğim. 

Ama er veya geç hepimiz öleceğiz" dedi. Torun yanıttan pek tatmin olmuş gibi değildi.
        - Ama bu haksızlık, anneanne. Ölünce onları bir daha göremiyoruz. 

Dedemi çok özledim ben.
        -Merak etme, insanlar ölünce görünmez olular ama hepten yok olmazlar. 
        Torun bir süre anneannesinin boynundaki kolye ile oynayarak düşündü.
Sonra "Peki insanlar ne oluyor, ölünce" diye sordu. 
Anneanne önce bana sonra kızına baktı. Torununun saçını okşayarak;
        -Bir şekilde aramızda oluyorlar  ölenler. Kimi bir renk, kimi tat veya
koku kimi de dokunuş olup geri geliyorlar. Mesela rahmetli annemin yaptığı
puf böreğini hiç unutmadım. Nerede o kokuyu veya tadı bulsam annemin orada yanımda olduğunu bilirim. Dedeni ise saçlarımdaki dokunuş ile hatırlarım.
Nerede bir rüzgar saçlarımı okşasa dedenin yanımda olduğunu düşünür,
sevinirim.

        -Peki sen ölünce ne olup geleceksin, anneanne? 
        -Onu sen bileceksin. Beni nasıl hatırlamak istersen o şekilde geleceğim yanına.


        Ziyaret kısa sürmüştü. Onlar odadan çıktıktan sonra hastamız
torununu çok özlemiş olduğunu belirterek ziyarete engel olmadığımız için teşekkür etti. 
        -Bu küçük torunumu büyüğünden daha çok seviyorum, doktor bey.
        -Torunlarınız arasında ayırım yapmamanız gerekmez mi?
        -Haklısınız ama böyle olmasında biraz kızımın da kabahati var. İlk
çocuğunu çabuk büyütmeye çabaladı. Kendince başardı da. Ama hepimizden uzak soğuk, ağır biri oldu çıktı, büyük torunum. Şimdi hepimiz yakınıyoruz ama iş işten geçti.

        -Neden böyle oldu? 
        -Ne yazık ki, kızım da diğerleri gibi zamane annelerinden oldu. 

Çocuğunu en iyi şartlarda, en iyi okullarda en iyi eğitim ile yetiştireceğim diye tutturdu. Çocuğun almadığı ders kalmadı neredeyse. Bale, piyano, tenis, yüzme dersleri yetmedi kolejlerde okuttu. Onunla birlikte ders çalışıp
sınavlara birlikte girdi sanki. Şimdi adı sanı duyulmuş kolejlerden
birinde okuyor. Ama hepimizden uzaklaştı. Derslerinden başka oyun bilmeyen soğuk ağır biri oldu.
        Bir süre sustu, soluklandı. Elimi tutup yatağında doğruldu.
Yastıklarını düzelttim.

        -Zamane anneleri böyle oluyor, işte. Çocuk yetiştirmeyi
yemek yapmak sanıyorlar. Parayı bastırıp en donanımlı mutfakta en iyi malzemeleri kullanırsa yemeğin mükemmel olacağını hayal ediyor, ortaya çıkan yemeğe bakıp neden lezzetli olmadığını soruyor, kabahati mutfakta veya malzemede arıyorlar. Kendilerine hiç kabahat bulmuyorlar. Halbuki elinin emeği, sabrı, özeni olmadıkça lezzeti yakalayamazsın. Hele bir sarma sarsınlar da göreyim ben onları. Bu kez de "o kadar emek verdim, kimseye yedirtmem" diye tutturur bunlar.  Sanki analarından böyle gördüler. Hayat kolaylaşıp hızlandıkça her şeyin aynı kolaylıkla yapılacağını sanıyor bu zamane anneleri. Çocuklarını da çabuk büyütmeye uğraşıyorlar. Onları hızlı
yaşlandırdıklarının farkında bile değiller.

        -Yani?

     -Çocuk bu, yetiştiği ortamdaki insanlara anne babasına benzeyecek elbet.
Çocuk onlara benzemeye başladıkça anneler kendi beğenmediği yönlerini 
çocuklarında görüp kızıyor, nerede hata yaptıklarını bulmaya çabalıyorlar.
İkinci çocukta ise o ilk heves kalmıyor da öyle kurtarıyor onlar
kendilerini.
        Boğazı kurumuştu. Bir yudum su içip eskiden ailelerin ilk 
çocuklarının ağabey ve abla ağırlığı ile yetiştirildiğini ilk çocukların aileyi iyi yansıtma görevi olduğu için daha değerli olduğunu ama artık devrin değiştiğini ailelerin kendilerini değil de hayallerini çocuklarına yüklediğini ilk 
çocuktan sonra gelenlerin ise daha özgür olgunlaşıp aileye daha çok
benzediğini anlattı.
        Birkaç gün sonra hastamızın baş ucunda suluboya bir resim vardı.
Mavi gökyüzünde sapsarı güneş ve bir de uçurtma uçuran kız çocuğu vardı, 
resimde. 

Hastamız resim ile ilgilendiğimi görünce okumakta olduğu gazetesinden kafasını kaldırıp;

        -Torunum benim için yapmış bu resmi, doktor bey.
Resimdeki kız kendisiymiş. Karar vermiş, ben ölünce resimdeki gökyüzünün mavisi olacakmışım, onun için. Gökyüzüne her baktığında benim yanında olduğumu bilecekmiş, böylelikle. Bu sımsıcak güneş ise dedesiymiş.
  Gözleri dolmuştu. Birkaç damla yaş süzüldü gözlerinden. "Torunumun 
gözünde gökyüzünün mavisi olacakmışım, dedesi de hepimizi ısıtan güneş. 
Daha ne olsun?" dedi. Öğle arasında bahçeye çıktım. 
Yağan yağmurun ardından masmavi gökyüzünde açan güneş, sıcaklığını iyice hissettiriyor, ağaçlar sonbahara hazırlanıyordu.
Ya siz !
Nasıl hatırlanmak istiyorsunuz !!!  ???
Hatırlanma şeklinizi, karşınızdakiler değil, sizin yaşamda bıraktığınız izler belirleyecek...
 Alıntıdır

Yorumlar

  1. Çok güzel bir paylaşım. Bu sabah bunu düşünüyordum. Anneannem aklıma gelmişti. Öleli tam 3 yıl oldu. Ama ben onu mutfakta bulaşık yıkarken öylesine birdeb bire hatırlayıverdim. Hiç ortak hikayemiz yok, olmadı. Üzüldüm sonra. Ben böyle olmak istemiyorum dedim. Bir de bilgisayarı açıp bu yazıyı okuyunca çok duygulandım. Allah hepimize iyi hatırlanacak anılar yaşamayı ve yaşatmayı nasip etsin.

    YanıtlaSil
  2. Benim de babaannemle hiç ortak hikayem yok, tek hatırladığım her bayramda bize yaptığı etli pilav :) örneğin ne zaman etli pilav yesem babaannemi hatırlarım :) anneanneciğimin bizde çok emeği var onu hatırlatacak çok şey var
    Dediğin gibi çocuklarımıza ve -görürsek- torunlarımıza bizleri de güzel hatırlatacak anılar bırakırız inşallah

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Çocuğum Sürekli Yemek Yiyor.

Bazı çocuklar her zaman aç görünür ve siz midesinde bir delik olup olmadığından kuşkulanmaya başlayabilirsiniz. Daha akşam yemeğini bitirir bitirmez bisküvi kutusunu aramaya başlar ve yiyecek bir şeylere ihtiyacı olduğunu söyler. Bu sahne size de tanıdık geliyor mu? Düzenli açlık hissi çok seyrek olarak doymak bilmez bir açlıkla kendini gösteren ve Prader Willi sendromu olarak bilinen az rastlanan bir genetik bozukluğa bağlı olabilir. Ancak çocukların geri kalan çoğunluğu için, yeme alışkanlıklarına daha yakından bakmak, durumu ortaya çok daha kolay çıkarabilir. "Ben acıktım" dediklerinde bu gerçekte "biraz şekerleme istiyorum" veya "bir bisküvi istiyorum" anlamına geliyor olabilir. Ancak ona sadece muz veya diğer sağlıklı atıştırmalıklar sunarsanız aniden gerçekte zannettikleri kadar aç olmadıklarına karar verebilirler. Gizli yemek yemelerin sebebi Eğer ona beslenme hakkında gerekli bilgileri öğretiyorsanız çocuğunuz farklı gıdaların vücudu

Kırılan Küpe Nasıl Değerlendirilir?

Çok sevdiğim nazar boncuklu küpemin kancası kırıldı, atmaya kıyamadığım için kancanın kalan kısmını penseyle yuvarlayıp kolye ucu yaptım  Sonrasında simli iplerden yapılmış zincirime taktım. Diğer küpemi nasıl değerlendireceğime henüz karar vermedim, değerlendirilmek için bir kenarda bekliyor.

El Yapımı Hayalet :)

Çocuklarla beraber hayal gücümüzü arttıracak çalışmalar yapmak eminim hepimizin hoşuna gidiyordur. Bu sefer öyle enteresan bir şey yapmışlar ki ben bile "pes" dedim, çok da hoşuma gitti ve paylaşmak istedim  El yapımı hayalet için malzemelerimiz  Büyük pet şişe Boş bir sprey şişesi Nişasta 1 m2 sargı bezi, 1 adet top 40cm'lik iki adet bakır tel Yapılışı  Boş pet şişe üzerine yerleştirdiğiniz top, hayaletimizin başının şeklini oluşturacak, bakır telleri şekildeki gibi bükerek yanlardan şişeye bağlıyoruz.   Bu iskelet üzerine şekildeki gibi sargı bezini yerleştiriyoruz. Ardından, sulandırılmış nişastayı bir sprey içine boşaltıp kariştırıyoruz. İnce bir tabaka halinde bu sargı bezi üzerine uyguluyuruz. Nişastalı gazlı bezi rüzgarsız ve kuru bir ortamda kurumaya birakıyoruz. 1 saat sonra hayaletimiz hazır Kaynak